Василий
Дмитриевич
ПОДЕЛИТЬСЯ СТРАНИЦЕЙ
История солдата
Колесов Василий Дмитриевич родился 15 января 1922 года в местности Тураҥнаах, с. Улуу Сыһыы, I Атамайский наслег, Горный улус, Якутская АССР. Родители - отец Дмитрий Петрович, мать Екатерина Федоровна являлись передовыми работниками колхоза. Екатерина Федоровна в годы войны получила медаль «За доблестный труд».
В июне 1943 года призван в ряды Красной Армии Якутским объединенным РВК. Служил на Забайкальском фронте, в 15-й армии в составе 112-го зенитно-артиллерийского дивизиона. По личным воспоминаниям Великую Победу встретил в городе Чойбалсан.
После завершения Второй мировой войны проходил комендантскую службу, патрулируя улицы. Демобилизовался в феврале 1947 года.
В апреле 1948 года женился на Аксинье Егоровне Максимовой, в счастливом браке родили и воспитали 4-х детей. Работал в колхозе на различных должностях - бригадиром, коневодом, кадровым охотником и др.
После выхода на пенсию работал общественным корреспондентом улусной газеты «Үлэ күүһэ». Является автором 2-х книг: «Чабыдам күнэ чаҕылхай» (1995), «Өлүүттэн быыhыыр албастар» (2000). В 2014 году по инициативе его дочери Екатерины Васильевны Ноговицыной вышел сборник «Дойдум дьонугар», куда вошли ранее неизданные произведения В.Д. Колесова.
Награды Василия Дмитриевича Колесова:
Медаль «За победу над Японией»
Благодарственное письмо И.В. Сталина
Почетный гражданин Горного улуса
Боевой путь
Воспоминания
Зенитчик этим
Биһиги зенитнай артдивизиоммут саҥа байыаннай техниканан сэбилэммитэ. Сэриигэ Японияны утары Монголиянан киирбиппит. Хас биирдии зенитканы командирдаах расчет үлэлэтэрэ. Командирбыт кый ыраах үөһээ көтөн иһэр өстөөх самолетын ытарга үөрэппитэ. Снарядпыт араас этэ. Бронебойнай снаряд тимир килиэ ыстаал таанканы дьөлө ытарга аналлааҕа. Уматар снаряд кыһыл төбөлөөҕө, ханна тустэ да уматар аналлааҕа. Онтон шрапнельнай снаряд элбэх оскуолка буола ыһылла түһэр. Ханна да тиийдэрбит биһигини үөрэ-көтө көрсөллөрө: «Ураа! Бог войны! Давай, давай!» дэһэллэрэ. Сэрии аһара уһаабатаҕа. Сотору «Кыайыы буолла, Япония бэриннэ! Салют!» диэн үөрүү-көтүү буолла. Киэһээ хараҥаҕа салют ыттыбыт. Арай снарядпыт, мин көрдөхпүнэ, хараҥа халлааҥҥа сулус курдук уһун баҕайытык кылайан көстөр. Көр, оннук үрдүккэ тэбэр тэрил эбит. Сөхтүбүт, махтайдыбыт. Кыайыыны Чойбалсан куоракка көрсүбүппут. Сэрии бүппүтүн кэннэ комендантскай сулууспаҕа сылдьыбытым. Патрульга устуу буолан түүннэри-күннэри бэстилиэттээх сылдьан куорат ис-тас өттүнэн уоруйахтары, онтон-мантан саһа сылдьааччылары, бэрээдэги кэһээччилэри тутан, комендатураҕа аҕалан туттарарбыт. Олор истэригэр байыаннай ыскылаатын арааһын уорбут бөлөҕү арыйан турабыт. Сэрии бүтэн, өстөөҕү кыайан төрөөбүт төрүт буоргар, ахтыбыт аҕаҕар, ийэҕэр, аймах дьоҥҥор дойду иннигэр ытык иэскин төлөөн кэлэриҥ олус да үөрүүлээх күндү этэ. Василий Дмитриевич Колесов, Японияны утары сэрии кыттыылааҕа
